Niespodziewanie odezwali się ludzie, którzy w maju byli zdecydowani na kupno. Przyjechali z architektem, rozplanowali, gdzie wyburzą ściany, i powiedzieli, że kupią mieszkanie, jeśli konserwator zabytków zgodzi się na przeniesienie drzwi wejściowych. I znów więcej nie zadzwonili.

Wrzesień 2008. Zdziadzieliśmy. Zdebetowałam już obie karty (w sumie muszę oddać bankowi 30 tys. zł), płacę za zakupy w Biedronce złotą kartą kredytową (trzymałam ją na czarną godzinę, ale ona właśnie nadeszła) i czuję się z tym jak idiotka. Czasem, kilka dni przed wypłatą, nie mamy już nawet na chleb. Ale najważniejsze są płatności. Wolę nic nie jeść, niż zalegać z czynszem lub ratą kredytu. Ile jeszcze będziemy czekać?

Odezwali się też znów ci niepoważni ludzie, co już dwa razy chcieli kupić nasze mieszkanie. Pytali pośrednika, czy nie zamierzamy obniżyć ceny. Rozmawialiśmy o tym z mężem. Jeśli jeszcze opuścimy, stać nas będzie jedynie na spłatę kredytów i na kawalerkę na obrzeżach Gdańska.

Powiedzieliśmy, że niżej już się nie da.

Październik 2008. Ostatnio banki zaostrzają zasady przydzielania kredytów. Podobno ludzie w panice rzucają się na nie i znów się ma rozpocząć boom na rynku. Może tak i jest. W ubiegłym tygodniu mieliśmy aż dwie wizyty potencjalnych klientów.

Poprosiliśmy pośrednika, żeby na wszelki wypadek zapytał tych klientów, którzy ciągle dzwonią, a potem znikają, ile byliby skłonni nam zapłacić.

Przypomnieliśmy sobie, że mieliśmy być o tej porze w Hiszpanii.

Tomasz (grafik komputerowy, lat 28) Gdańsk. Mieszkanie: 50 m kw., dwa pokoje, stan deweloperski. Rok budowy: 2008. Cena: 235 000 zł. Cena za metr: 4700 zł

- Ojciec wpadł w styczniu do mnie i mówi od progu: - Tomuś, jest interes do zrobienia. Pewien deweloper sprzedaje mieszkania po 3900 zł za metr. Bierzemy kredyt w banku, kupujemy dwa 50-metrowe i za tydzień sprzedajemy je po 4900 zł za metr. Są tacy, co kupili tam po trzy mieszkania i już sprzedali. Na tym nie można stracić.

Pomysł mi się spodobał. Zimą tego roku wprawdzie już się zaczynał zastój w nieruchomościach, ale ceny mieszkań były jeszcze na orbicie. Deweloper był znajomym ojca. Postanowił jeden blok sprzedać po kosztach znajomym. Dlaczego, nie wiem. Może brakowało mu gotówki?

Byłem potrzebny ojcu, bo ja miałem zdolność kredytową, a on z racji wieku już nie bardzo. On ma za to pieniądze, żeby ten kredyt spłacać. Zresztą jaki kredyt? Mieszkania miały pójść jak woda, kredyt miał być natychmiast spłacony. Mieszkania kosztowały w sumie 390 tys. zł, po 195 tys. zł każde. Kredyt wzięty na 7 proc. Policzyliśmy, że dostaniemy za oba mieszkania

490 tys. zł. Na każdego z nas miało przypaść po około 50 tys. zł zysku. Interes życia, prawda? Planowałem, że kupię sobie samochód i plazmę.

Mieszkania jeszcze realnie nie było, trwała budowa, gdy w marcu poszedłem do pośrednika. W czerwcu, gdy można było już wejść na plac budowy, pojawili się klienci. Jeden nawet chciał kupić mieszkanie, ale dopiero we wrześniu miał dostać kredyt. Prosił, żebyśmy poczekali. Ale ojciec się nie zgodził, liczył na to, że mieszkania sprzedadzą się szybciej.

I się przeliczył. Mieszkań do tej pory nie sprzedaliśmy, tamten klient się nie pojawił, a biuro nieruchomości milczy.

Teraz to już mam tylko jedno marzenie. Żeby te mieszkania się po prostu sprzedały i żebyśmy wyszli z ojcem na zero. Żal mi taty, bo płaci 2150 zł raty kredytu miesięcznie. Nie mówię mu, że ten biznes był bez sensu, bo i bez tego chodzi spięty. Ustaliliśmy ostatnio, że mój dochód ze sprzedaży pomniejszy się o tyle, ile on spłaci kredytu. - Zobaczymy, czy potraktujesz mnie jak ojca - zażartował. Mam wobec niego dług wdzięczności za to, że wyprowadził mnie w życiu na prostą. Do tej pory wspierał mnie nawet finansowo, teraz już nie ma z czego. Mieszkania za tydzień będą gotowe do odbioru, już drzwi wstawiają. Znów pójdę do biura nieruchomości.

Ściska mnie w dołku, gdy oglądam stan konta. Ciągle pogłębia się debet na karcie. Kapitanie, widzę dno

Ostatnio zdrętwiałem w centrum Wrzeszcza. Jakiś deweloper wywiesił gigantyczny banner, że sprzedaje mieszkania po 4900 zł za metr. Spuszczam więc moją cenę do 4700 zł za metr. Ktoś w końcu musi je kupić. Nie wyobrażam sobie, że zostaniemy z tymi mieszkaniami na kilka lat. To byłaby katastrofa.

Katarzyna (dyplomowana kosmetyczka, lat 34) Sopot. Mieszkanie: 86 m kw., 3 pokoje, dwupoziomowe. Rok budowy: 1920. Cena: 950 000 zł. Cena za metr: 11 046 zł

Jeśli moje mieszkanie szybko się nie sprzeda, będę musiała zamknąć moją małą firmę i szukać pracy.

Jeśli je sprzedam, wiem dokładnie, co zrobię z pieniędzmi. Po pierwsze, kupię sobie mniejsze, najchętniej w Sopocie, może być w bloku. Po drugie, kupię w Sopocie kawalerkę i będę ją wynajmowała studentom. Spłacę od razu kredyt. Potem zrobię sobie licówki na zęby, kupię mały damski samochód, może być używany, i pojadę na dwutygodniowe wakacje. I zainwestuję w nasz gabinet.